MONICA MURA RECIBE A MENCIÓN ESPECIAL EXILIO PARA “EL MURO DE JABÓN”

Mónica Mura, artista asociada a A Colectiva, fálanos da súa obra:
"Durante moito tempo representou unha importante fonte de ingreso para a cidade Siria. A calidade e o seu prezo final dependía dos anos de curación e a súa proporción de aceite de loureiro. Hai xabóns con entre o 3 e o 25% de aceite de loureiro, hoxe o seu prezo depende tamén da guerra que ha case anulado a súa produción e polas sancións occidentais, que dificultaron a exportación a Europa, onde o de Alepo é un xabón cotizado.

En outubro do 2018 quedaban só catro fabricantes en Alepo cando antes da guerra eran medio centenar. Moitos fuxiron do país e outros se foron a outras zonas como Damasco. Foron moitos os almacéns destruídos pola guerra. Neles víase a prosperidade dun país onde se levantaban metros e metros de paredes de xabón que xa non existen. Hai moitas persoas que tentan reconstruír a súa vida e traballo noutros lugares, pero saben que xa non será o mesmo, nin sequera o xabón porque o clima de Alepo é ideal para este produto e aínda que algunhas persoas sigan gardando celosamente a receita que pasou de xeración en xeración, non queda nada das empresas que fundaron os seus antepasados. Nun mundo onde todo réxese polo poder do diñeiro pregúntome cantas pastillas farán falta para sanar e reconstruír o que destruíu a guerra nos últimos anos.

Quixen devolver os xabóns ao seu estado inicial de almacenamento en paredes, como ocorría nas fábricas de Alepo antes da guerra. Para facelo creei unha instalación con 200 pastillas de xabón que foron utilizadas para construír unha parede dentro dunha das celas individuais do cárcere de Segovia. Coloquei cada peza con atención,e non foi unha tarefa fácil. Cada pastilla é única e irregular polo seu corte artesanal. O feito de ser un xabón con moito tempo de curación e a súa composición fai que teña a tendencia para deslizarse. Durante o proceso de construción do muro de feito, o mesmo derrubouse máis veces, derramando as pezas no chan, coma se tratásese dos restos dun edificio derrubado. Tiven que reforzar fundaméntalas para conseguir unha base máis firme. Finalmente, conseguín atopar o perfecto equilibrio para que o muro resistise o paso do tempo.

A obra está acompañada por unha acción coa que abro unha reflexión a través da pregunta “Lávasche as mans?”. Durante a performance estou na cela, arrodillada diante do muro de xabón. Utilizo un pequeno cubo de auga e unha das 200 pastillas de xabón que retiro da construciòn. Lávome as mans compulsivamente. Gardo un absoluto e rigoroso silencio que vén roto só polo son de ambiente. A quietude permíteme escoitar o ruído resultante que dá vida a unha paisaxe sonora como consecuencia directa e natural dos meus xestos: o chorro de auga que cae cando levanto as mans, o tintineo do cubo de metal que balancea incerto sobre as vellas baldosas do chan e as pequenas burbullas de escuma que explotan rítmicamente. O espazo está envolvido ademais, por un cheiro moi intenso que os visitantes da cela, describen como familiar, próximo e afastado á vez.

Quero crer que ese cheiro volverá impregnar como antes a cidade de Alepo, regresando valeroso á súa terra natal sobrevoando a cidade grazas a “Tabaj al Mishmish”, o vento cociñeiro de verán que desde semente foi o encargado de finalizar a fabricación estacional empezada durante o inverno."

Mención especial Exilio, Galerías VII
LA CÁRCEL Segovia Centro de Creación, Cela Individual 2.2
27 de setembro / 1 de decembro de 2019

2019, نوباصلا رادج

VÍDEOPERFORMANCE: https://vimeo.com/363375812
INFO: http://www.lacarceldesegovia.com
Parabéns Mónica!!